İNSANLIĞIN ANAYASASI
Adaletle hükmet, merhametle yaşa
Adaletle hükmet, merhametle yaşa
“Adaletle hükmet, merhametle yaşa.”
(İlahi nizamın ışığında, insanlığın vicdanına yazılmış evrensel sözleşme)
Bu anayasa, insanın insana, insanın tabiata ve insanın Yaradan’a karşı sorumluluğunu hatırlatır.
Hiçbir ideolojiye, mezhebe veya sınıfa ait değildir; Allah’ın koyduğu adalet, rahmet ve emaneti esas alır.
İnsanlık, bu maddelerle yeniden dirilecektir.
Her insan Allah’ın halifesidir; yaratılışta eşittir, sorumlulukta da kardeştir.
Hayat kutsaldır; kimseye haksız yere kıyılamaz.
Can, mal, akıl, nesil ve din dokunulmaz emanettir.
Yeryüzü insana mülk değil, emanettir.
Her doğan çocuk, günahsız ve onurludur.
Kadın ve erkek, üstünlükte değil; takvada yarışır.
İnsan bedeni Allah’ın emaneti olduğundan, ona zarar vermek zulümdür.
İnsan, yaratılışın efendisi değil; koruyucusudur.
Hiçbir insan bir diğerine kul olamaz.
Özgürlük, Allah’a kullukla anlam bulur.
Adalet, her şeyin kalbidir; zulüm, insanlığın sonudur.
Kanun, halkın değil, Hakk’ın ölçüsüdür.
Hâkim, Allah’tan korkmadıkça hükmü eksiktir.
Her suç, delille sabit olmadıkça kimse suçlu sayılamaz.
Ceza intikam değil, ıslah içindir.
Hiç kimseye işkence edilemez; haysiyet dokunulmazdır.
Mazlumun dini, ırkı, cinsiyeti sorulmaz.
Hakkı gizleyen, zalimle aynıdır.
Kamu görevi emanettir; ihanet eden, halka değil Allah’a hesap verir.
Hukuk, güçlüye değil, haklıya taraf olur.
Din, Allah ile kul arasındadır; zorlama yoktur.
Kimse inancından veya inançsızlığından ötürü yargılanamaz.
Mabetler, savaşın değil barışın yeridir.
Hiçbir din, zulmü meşru kılamaz.
İnanç, akılla ve kalple birlikte yürür.
Her din mensubu, diğerine rahmet gözüyle bakmalıdır.
İnançsız olan bile Allah’ın adaletine dâhildir.
Fikir ve ifade özgürlüğü, yalan ve fitneden ayrıdır.
Bilim, hakikati reddetmez; hakikat bilimi besler.
Vicdan, ilahi adaletin insandaki yankısıdır.
Mal, insanın değil, Allah’ın mülküdür; insan sadece emanetçidir.
Faiz, kulun kula tahakkümüdür; yasaktır.
Servet, bir elde toplanmamalıdır; paylaşılmalıdır.
Zekât, toplumsal dengeyi koruyan ilahi sigortadır.
Herkes emeğinin karşılığını hakkıyla almalıdır.
Açlık, toplumun değil; yöneticinin ayıbıdır.
İsraf haramdır; bereket paylaşımda doğar.
Borç, esaret değil; emanettir.
Üretim, sadece kazanç için değil; hayır için olmalıdır.
Ticaretin temeli güven ve dürüstlüktür.
Yeryüzü Allah’ın sanatıdır; tahrip değil, ihya edilmelidir.
Su, hava, toprak kimsenin değil, herkesindir.
Hayvanlar, insanın rızkı olduğu kadar, imtihanıdır.
Ağaç kesmek, bir canlıyı eksiltmektir; dikmek, bir sadakadır.
Doğa, üretim değil, rahmet kaynağıdır.
İklim, insanın hevasına değil, Allah’ın dengesine aittir.
Atık, cimriliğin sonucu; sade yaşam, takvanın meyvesidir.
Her nesil, bir sonrakine temiz dünya bırakmakla yükümlüdür.
Ekolojik dengeyi bozmak, zulmün bir çeşididir.
Gökler, dağlar, denizler Allah’ın ayetlerindendir.
İnsanlık tek bir ümmettir; ayrılık, kibirden doğar.
Savaş, ancak zulmü durdurmak için meşrudur.
Barış, müminin zaferidir.
Düşmanlık, adaletle biter; kinle değil.
Kadın, ailenin değil; insanlığın yarısıdır.
Aile, sevgiyle kurulur; zorbalıkla değil.
Çocuk, sadece anne babaya değil; ümmete emanettir.
Komşuluk, hukuktan öte; ibadettir.
Yaşlılara hürmet, geçmişe saygıdır.
Yetim malına dokunan, kalbini yakar.
Yönetim, Allah’a ve halka karşı emanettir.
Lider, efendi değil; hizmetkârdır.
Halkın rızası olmadan adalet olmaz.
Meclis, tartışma değil; istişare yeridir.
Her karar, hakikate uygun olmalıdır.
Yöneten de, yönetilen de hesap verir.
Yolsuzluk, ihanetin en gizli hâlidir.
Vergi, zulüm değil; dayanışmanın aracıdır.
Devlet, dini değil; adaleti korur.
Güç, zulmetmek için değil; mazlumu korumak içindir.
Bilgi, Allah’ın nurudur; gizlenemez.
Eğitim, sadece aklı değil, kalbi de yetiştirir.
Cehalet, en büyük yoksulluktur.
Sanat, edebe hizmet ettiği sürece ibadettir.
Bilim, doğayı fethetmek için değil; anlamak içindir.
Her çocuk, öğrenme hakkına doğuştan sahiptir.
Eğitimde adalet, toplumda huzurun temelidir.
Kalem, kılıçtan keskindir; ama adaletle yazıldığında şifadır.
Bilgiye engel koyan, insanlığın yoluna taş koyar.
Hakikat, sorgulamaktan korkmaz.
Ahlak, kanunla değil, vicdanla başlar.
Kalbini kirleten, dünyayı da kirletir.
Yalan, insanlığın kanseridir.
Gıybet, dilin zulmüdür.
Tevazu, gerçek büyüklüktür.
Şükür, bereketin anahtarıdır.
Niyet, amelin ruhudur.
Sabır, imanın kalkanıdır.
Affetmek, adaletin en yüce hâlidir.
Her insan, kalbini temizlediği ölçüde hürdür.
Teknoloji, insana hizmet ettiği sürece nimettir.
Yapay zekâ, adaletin dışına çıkarsa fitneye dönüşür.
İletişim, birliği artırmalı; fitneyi değil.
Medya, gerçeği gizlerse, yalanın ordusuna katılır.
İnsanlık, birlikte yükselir; ayrı ayrı düşer.
Her çağ, kendi imtihanını adaletle verir.
Umut, Allah’a güvenin adıdır.
Ölüm, son değil; dönüş kapısıdır.
Diriliş, kalpte başlar; dünyaya yayılır.
Emanet, düşmez; sadece el değiştirir.
Son söz: “Adalet, Allah’ın nurudur; onu koruyan, insanlığın bekçisidir.”
Bu “İnsanlığın Anayasası”, devletlerin değil; kalplerin yasasıdır.
Yazıldığı yer kâğıt değil, vicdandır.
Uygulandığı yer mahkeme değil, hayattır.
Bu anayasa, devletlerin değil; kalplerin yasasıdır.
Uygulandığı yer mahkeme değil, hayattır.